www.nazaretankiostrzeszow.pl

Ważne daty z historii Domu Niepokalanego Serca Maryi
Sióstr Nazaretanek w Ostrzeszowie

Rok 1932
ks. Grzegorz Kucharski, proboszcz parafii farnej, rozpoczyna starania o sprowadzenie Sióstr Nazaretanek do Ostrzeszowa, aby zajęły się nauczaniem i wychowaniem dziewcząt w założonym przez nie gimnazjum i liceum. W tymże roku do Ostrzeszowa sprowadzeni zostali księża salezjanie w celu prowadzenia analogicznej szkoły dla chłopców.
– w imieniu Magistratu Ostrzeszowa pan burmistrz Paweł Seydak prosi Przełożoną Generalną Zgromadzenia Sióstr Najświętszej Rodziny z Nazaretu (w Rzymie), Matkę Lauretę Lubowidzką, o objęcie placówki w Ostrzeszowie, "aby w trosce o przyszłość i moralne podstawy naszej młodzieży żeńskiej Siostry Nazaretanki zechciały wziąć w fachowe ręce sprawę kształcenia naszych córek … Przyrzekając jak najdalej idące poparcie pozostajemy w oczekiwaniu łaskawej przychylnej odpowiedzi…” (cytat z jego pisma do M. Laurety)
– ks. Kard. August Hlond wydaje dekret erekcyjny i kanoniczne zezwolenie na osiedlenie się sióstr w Ostrzeszowie oraz przysyła prymasowskie błogosławieństwo. Siostry otrzymały nieodpłatnie na własność pobernardyński kościół i klasztor (wcześniej ojcowie bernardyni zrzekli się prawa do tych obiektów).

13 lipca 1933
do Ostrzeszowa przyjeżdżają pierwsze Siostry Nazaretanki. Pierwsze prace sióstr w Ostrzeszowie to: uprawa pola i ogrodu oraz prowadzenie przyparafialnego przedszkola (rok szkolny 1933/34).

Wrzesień 1934
otwarcie pierwszych dwóch klas gimnazjum z małym internatem. Początkowo szkoła znajdowała się w budynku przy ul. Kępińskiej, użyczonym przez księży salezjanów, a następnie w budynku przy ul. Zamkowej (obecnie Zespół Szkół Ponadgimnazjalnych nr 3 – tzw. „Rolnik”). W trakcie istnienia szkoły siostry rozbudowały ją o salę gimnastyczną, szatnię i kilka klas. Internat i mieszkanie sióstr mieściły się w willi państwa Biskupskich przy ul. Zamkowej (obok baszty) oraz po drugiej stronie ulicy.

Wrzesień 1936
na żądanie władz miasta siostry podjęły pracę w reaktywowanym przedszkolu, w nowym, obszerniejszym lokalu (u p. Hendrykowskiego – na miejscu obecnego kinoteatru).

Wrzesień 1939
wybuch wojny przerwał pracę Zgromadzenia w Ostrzeszowie. Siostry wyjechały z miasta – część do Kalisza (skąd wywieziono je do obozu pracy w Bojanowie), część do Warszawy. Dwie Siostry Męczenniczki z Nowogródka – s. Kanizja i s. Gwidona w okresie przedwojennym pracowały w Ostrzeszowie: s. Kanizja – jako przedszkolanka i katechetka, s. Gwidona – w ogrodzie.

W latach 1939–1945
budynki zajmowane przez siostry zostały zajęte przez władze okupacyjne (w mieście znajdował się oflag), a klasztor został ogrodzony i Niemcy przygotowywali jego remont – prawdopodobnie dla szkoły Hitlerjugend. Pozostawili dość szczegółowe plany klasztoru, nakryty dach – oraz materiał na okna i podłogę w kościele.
Zaraz po ustąpieniu działań wojennych dwie pierwsze siostry powróciły do Ostrzeszowa. Wynajmowane przed wojną pomieszczenia zakonne i szkolne były zdemolowane i nie nadawały się do zamieszkania ani do prowadzenia zajęć szkolnych czy przedszkolnych. Siostry tymczasowo przygarnął ksiądz proboszcz na plebanii przy kościele farnym. Po kilku dniach Urząd Mieszkaniowy przydzielił Zgromadzeniu „Pastorówkę”– z przylegającymi do niej zabudowaniami gospodarczymi i kawałkiem gruntu przy ul. Zamkowej.

Maj 1945
w pomieszczeniach przy ul. Zamkowej siostry otworzyły dwuoddziałowe przedszkole z 75 dziećmi. Utrzymywało się ono z odpłatności rodziców oraz różnych imprez urządzanych parę razy do roku. Przedszkole podlegało inspektorowi szkolnemu w Kępnie oraz kościelnej „Caritas”.
Przełożone Prowincjalne polskich Prowincji Zgromadzenia, w porozumieniu z Przełożoną Generalną w Rzymie, zdecydowały o przeniesieniu nowicjatu z tymczasowego miejsca – tzw. „Betanii” pod Karczewem k. Warszawy (w którym siostry znalazły się po opuszczeniu Grodna) do Ostrzeszowa. W tym celu rozpoczęto gruntowny remont klasztoru – wykorzystując materiały pozostawione przez Niemców. Zajmowała się nim s. Lidia Malinowska, a fundusze pochodziły całkowicie ze środków Zgromadzenia. Przyjazd nowicjatu (22 nowicjuszki wraz z Mistrzynią – s. Ezechielą Szupenko) – klasztor był jeszcze w remoncie, ale zdołano przygotować miejsca dla nowych mieszkanek.


Rok 1950
nowe władze państwowe likwidują kościelną „Caritas”. Przedszkole przechodzi pod zarząd „Caritas” państwowej.
Rozpoczyna się najcięższy czas prześladowań Kościoła, w tym również naszego Domu w Ostrzeszowie. Między innymi z tytułu tak zwanej „martwej ręki” odebrano siostrom ziemię, będącą własnością Zgromadzenia od roku 1933. Ziemię tę wiosną 1951 roku zwrócono – po licznych petycjach Przełożonych, również do władz państwowych.

Rok 1954
Z rozporządzenia władzy komunistycznej nastąpiła likwidacja przedszkola prowadzonego przez siostry przy ul. Zamkowej. Siostry zostały również wyeksmitowane z zajmowanych dotychczas pomieszczeń „Pastorówki”. Aby zapewnić utrzymanie nowicjatowi Zgromadzenie otworzyło dom w niedalekiej Ligocie, wydzierżawiając duże gospodarstwo. Dom ten istniał do połowy lat 60–tych.

Lata 1962-1992: w klasztorze co kilka lat dokonywano niezbędnych remontów:
- dwukrotnie odnowiono wnętrze kościoła,
- uporządkowano teren wokół kościoła i klasztoru,
- wybudowano dom rekolekcyjny,
- kilkakrotnie remontowano pomieszczenia za klauzurą,
- z powodu braku miejsca dla dużej liczby sióstr nowicjuszek przystosowano do zamieszkania strychy klasztoru.

Rok 1987
na terenie klasztoru powstała tak zwana „Przechowalnia” dla dzieci 2-3 letnich

Rok 1991
rejestracja „Przechowalni” jako przedszkola publicznego i przyznanie dotacji od władz oświatowych.

Lata 2000–2001
budowa nowego budynku przedszkola. Środki na budowę siostry zdobywały w ścisłej współpracy i przy pomocy rodziców przedszkolaków.

Lata 2001–2002
budowa nowej kuchni, refektarza i jadalni dla gości ze środków Zarządu Generalnego.

Lata 2007–2008
kapitalny remont domu rekolekcyjnego, tzw. „Józefowa”.

Rok 2008
kolejne powiększenie bazy materialnej przedszkola – z uwagi na konieczność zapewnienia miejsca dla nowej grupy oraz z powodu braku sali gimnastycznej i rehabilitacyjnej.

Rok 2009

otrzymanie dotacji z UE na renowację kościoła i klasztoru.

Rok 2010-2012

kapitalny remont Pobernardyńskiego Zespołu Klasztornego, częściowo (1/5) z dotacji unijnej.

13 czerwca 2011
podpisanie umowy z Samorządem Województwa Wielkopolskiego na mały projekt "Warsztaty edukacyjne dla dzieci i młodzieży u Nazaretanek".