www.nazaretankiostrzeszow.pl

___________________________________________

Wspólnota Niepokalanego Serca Maryi

zaprasza do włączenia się w duchowe przygotowanie

do kanonizacji


bł.Jana Pała II

poprzez Nabożeństwo pierwszych sobót miesiaca

___________________________________________

Fragment listu Pasterskiego Episkopatu Polski
na

Niedzielę Świętej Rodziny
2013 roku:

"W święto Świętej Rodziny zwracamy się z gorącym apelem do rodzin chrześcijańskich, do przedstawicieli ruchów religijnych i stowarzyszeń kościelnych oraz wszystkich ludzi dobrej woli, aby odważnie podejmowali działania, które będą służyć upowszechnianiu prawdy o małżeństwie i rodzinie. Bardziej niż kiedykolwiek potrzebna jest dzisiaj edukacja środowisk wychowawczych."

Tu można przeczytac cały tekst listu



___________________________________________

Przychodzisz w ciszy Adwentu...

Adwent to czas oczekiwania i tęsknoty -
czas przychodzenia Tego, który jest zawsze znajomy i nieznany.


Odnów swoje pragnienia...

W tych szczególnych dniach Adwentu, spójrz głęboko w siebie, daj odpowiedź:

Kogo oczekujesz?

Czego oczekujesz? Kogo pragniesz?

Czego pragniesz?

Nasze oczekiwania i pragnienia są słuszne, bo stanowią przecież część naszego życia: list, spotkanie, wiadomość od drogiej nam osoby...

Sami wiemy, jak bardzo jesteśmy spragnieni tych znaków, tak czysto ludzkich, a zarazem tak bliskich.

Pytasz jak masz odnowić oczekiwania, nadzieje i pragnienia w sobie? Szukaj... Szukaj w głębi siebie.

Tam znajdziesz "nowe światło", dzięki któremu odnowisz swe spojrzenie, a czas Adwentu stanie się dla Ciebie już innym oczekiwaniem.

___________________________________________

Czy jesteście szczęśliwe?

Takie pytanie zadała Siostra Faustyna na cmentarzu zakonnym w Krakowie-Łagiewnikach swoim zmarłym współsiostrom, które poprzedziły ją do wieczności. Wtedy otrzymała odpowiedź:


O tyle jesteśmy szczęśliwe,

o ile spełniłyśmy wolę Bożą. (Dz. 515 i 518)

Po tych słowach Święta długo się zastanawiała nad tym, jak wypełnia wolę Bożą i jak korzysta z czasu ziemskiego życia. Warto o tym pomyśleć, gdy w tych dniach nawiedzamy groby swoich bliskich. Każdy cmentarz kryje niezwykłe historie ludzi, a jednocześnie przypomina o przemijalności ludzkiego życia, przywołuje refleksję nad jego sensem i celem.
Bóg, który pragnie szczęścia doczesnego i wiecznego każdego człowieka, przez życie św. Faustyny i jej doświadczenia mistyczne z mocą przypomina, gdzie ono jest i jak je osiągnąć.

Z nieba donoszę...
Ale jak tam naprawdę jest?

św. Faustyna Kowalska:
"Oglądałam te niepojęte piękności i szczęście, jakie nas czekają po śmierci. Widziałam, jak wszystkie stworzenia oddają cześć i chwałę nieustannie Bogu; widziałam, jak wielkie jest szczęście w Bogu, które się rozlewa na wszystkie stworzenia, uszczęśliwiając je, i wraca do źródła wszelka chwała i cześć z uszczęśliwienia, i wchodzą w głębie Boże, kontemplują życie wewnętrzne Boga, Syna i Ducha Świętego, którego nigdy nie pojmą ani zgłębią" (Dzienniczek 777). "O, jakimi niepojętymi względami Bóg darzy duszę, która go szczerze miłuje. O, szczęśliwa dusza, która się cieszy już tu na ziemi Jego szczególnymi względami, a nimi są dusze małe i pokorne" (Dzienniczek 778).

bł. Katarzyna Emmerich:
Nazywa niebo "niebiańską Jerozolimą", porównując je do miasta o niezwykłych pałacach, budowlach i ogrodach przepełnionych niespotykanymi gatunkami kwiatów i owoców. Jawi jej się ono jako kraina niezmąconego pokoju, harmonii i zgody.

św. Jan od Krzyża:
Doktor Kościoła w swoich pismach nazywa niebo łąką pełną niewiędnącej zieleni, na której niczym kwiaty ją ozdabiające doznają rozkoszy ci, którym dane jest przebywanie w domu Pana.

św. Teresa de los Andes
"On jest moim nieskończonym bogactwem, moim szczęściem, moim niebem"

bł. Elżbieta od Trójcy Przenajświętszej
"Budzić się w Miłości, poruszać się w Miłości, zasypiać w Miłości, dusza w Jego Duszy, serce w Jego Sercu, oczy w Jego Oczach" (List 178).


św. Teresa od Dzieciątka Jezus.
Chce niebo roznosić już tutaj, na ziemi. Zapewnia:
"niebem moim będzie czynić dobrze na ziemi".


Czym jest niebo?
Wiecznym odpoczynkiem dla utrudzonych życiem?
Krainą, w której, zgodnie ze słowami popularnej piosenki "wszyscy święci balują"?
A może miejscem tylko dla wybranych?


Kościół uczy nas, że w niebie zostaniemy uwolnieni od wszelkiego cierpienia, osamotnienia, niezrozumienia, gdzie sam Jezus, jak obiecał, otrze nam wszelką, nawet tę niezauważoną przez nikogo łzę?
Niebo to zakończenie żmudnego poszukiwania naszej własnej tożsamości, naszego własnego ja, które zostanie w końcu dopełnione przez spotkanie z Bogiem, przez zanurzenie w Bożą miłość.

Niebo zatem jest tam, gdzie, powtarzając za św. Urszulą Ledóchowską:
"Jezus mnie mieć chce", to pragnienie "dojścia do tego stopnia świętości, którego ode mnie żąda, do którego mnie przeznacza - nic więcej".
Niebo wymyka się ciasnym horyzontom naszej wyobraźni.
Nie wystarczy powiedzieć, że oznacza komunię z Bogiem,
stanowi również doświadczenie autentycznej bliskości, trudnej do osiągnięcia tutaj, na ziemi, z innymi ludźmi.
Niebo jest miejscem naszego ostatecznego powołania i przeznaczenia.



Życzmy więc sobie nieba, bo jak powiedział św. ojciec Pio:
"Zostańmy świętymi, a w ten sposób -
po byciu razem na ziemi -
będziemy zawsze razem w niebie".

________________________________

Św.Michał Archanioł z naszego kościoła…

Na ostrzeszowskim wzgórzu wzniesiono kościół, dedykując go św. Michałowi Archaniołowi i tak jest do dnia dzisiejszego.

W roku 1629 szlachta ostrzeszowska, w liście do biskupa wrocławskiego, napisała: „W części południowej grodu dominuje góra, średniej wysokości, a poświecona z dawien dawna świętemu Michałowi Archaniołowi. Na szczycie wzgórza stoi drewniana kapliczka, [czy kościół], pod wezwaniem tego świętego, znanego z cudów i licznie przybywających pielgrzymów. Na tym wzgórzu św. Michał jest strażnikiem granic Królestwa i innych dróg, strażnikiem najpewniejszym i najsławniejszym, także w innych strażnicach granicznych.” (kroniki bernardyńskie z roku 1629 – Nr 1610)..

Kroniki pisane przez ojców bernardynów wspominają, że: „Kaplica została wybudowana ze względu na szacunek dla procesji, które zwykły się tu odbywać w czasie uroczystości z Najświętszym Sakramentem i na pamiątkę objawień św. Michała Archanioła na tym miejscu, o których mówią ludzie starsi (…) Objawił się On przy otwartej skrzyni z przyborami kościelnymi, z której mała dziewczynka niewiele otrzymała, np. ornat, srebrny krzyż itd. Gdy te przedmioty zostały przyjęte – anioł zniknął.” (kroniki bernardyńskie z roku 1722 - Nr 1576)

Czy kronikarz opisał fakt, czy tylko pobożne pragnieniem ludzi wierzących? Bóg to wie. Jednak zapis kronikarski świadczy o kulcie tego świętego patrona. Św. Michał Archanioł zajmował ważne miejsce w pobożności wiernych. Wyrazem więzi jaka łączyła ostrzeszowian z Archaniołem są trzy jego wizerunki w kościele i figura na zwieńczeniu kaplicy. Kroniki bernardyńskie z roku 1722 wspominają, że „Kaplica (…) została wymurowana na nowo, umieszczono na niej figurę św. Michała Archanioła” (Nr 1576). Natomiast w kościele na zwieńczeniu ołtarza głównego znajduje się jeden z wspomnianych wizerunków: obraz Michała Archanioła - kopia obrazu Guido Reniego. Możemy ponadto zobaczyć dwa freski Archanioła. Na zachodniej ścianie tarczowej tęczy namalowany jest Michała Archanioł depczący pokonanego Lucyfera (czerwonego smoka z ludzkim korpusem), w prawej ręce trzyma miecz, w lewej wagę z ludzką duszą na jednej szali, której czyny płynące z wiary przeważają kamień młyński na drugiej szli). Wizerunek Św. Michała Archanioła widoczny jest również na sklepieniu prezbiterium. Przewodzi on tam siedmiu archaniołom otaczającym i adorującym monstrancję. Ubrany jest w stój rzymskiego żołnierza trzymającego miecz w ręku.

Święty Michale Archaniele,
który w brzasku swego istnienia wybrałeś Boga
i całkowicie oddałeś się spełnianiu Jego świętej woli.
Wstaw się za mną do Stwórcy, abym dzisiaj,
za Twoim przykładem, na początku nowego dnia,
otwierając się na działanie Ducha Świętego,
w każdej chwili dawał się Bogu,
wypełniając z miłością Jego świętą wolę.
Niech razem z Tobą wołam bez ustanku:
Któż jak Bóg! Przez Chrystusa Pana naszego.
Amen.

************************************************

TRIDUUM PASCHALNE w klasztorze…

Niedzielą Męki Pańskiej rozpoczynamy WIELKI TYDZIEŃ - dni związane w szczególny sposób z Tajemnica naszego odkupienia. Samo sowo "pascha" oznacza przejście. Triduum Paschalne to tajemnica przejścia ze śmierci do życia, cierpienia do chwały. Liturgia tych Dni Paschy stanowi więc jedną całość.

WIELKI CZWARTEK - wspominamy wydarzenia z Wieczernika - ustanowienie Eucharystii i sakramentu kapłaństwa. W naszym kościele gromadzimy się o godz. 18:00, aby przeżyć na nowo Wieczerzę Pańską w Eucharystycznej Ofierze - uobecniającej Ofiarę Chrystusa Pana. Po Komunii świętej za zakończenie wieczornej liturgii odprowadzimy Pana Jezusa w Najświętszym Sakramencie do Ciemnicy. Adoracja Jezusa w Ciemnicy trwa całą noc, a dla wiernych do godz. 22:00.

WIELKI PIĄTEK - nie sprawuje się Mszy świętej. W naszym kościele adoracja Pana Jezusa dla wiernych od godz. 6:00 do 22:00. Tego dnia obowiązuje post ścisły. Liturgia Męki Pańskiej jest pamiątką krwawej Ofiary Chrystusa na Krzyżu. Rozpoczyna się o godz. 18:00. Uroczysta liturgia składa się z trzech części: Liturgii Słowa, Adoracja Krzyża na uczczenie Śmierci Pana Jezusa na Krzyżu, oraz Obrzędów Komunii świętej. Liturgię kończy odprowadzenie Pana Jezusa do Grobu.

WIELKA SOBOTA - nawiedzamy Grób Pański w godz. 6:00 do 21:00.
Wydawało się, że wszystko się skończyło. Bo zazwyczaj śmierć kończy wszystko. Ale nie w tym przypadku. Trzeciego dnia Jezus powstaje z grobu. Pokazuje, że nadzieje w Nim pokładane nie były daremne. Chrystus, zwyciężywszy śmierć, też obiecuje zmartwychwstanie wierzącym w Niego. Te prawdy przeżywamy podczas Liturgii Wielkiej Soboty. To, co w tym dniu najważniejsze, rozpoczyna się wieczorem. Liturgia Wigilii Paschalnej nie jest typową Mszą, gdyż oprócz Liturgii Słowa i Liturgii Eucharystycznej składa się z Liturgii Światła i Liturgii Chrzcielnej.
Uroczysta Liturgia Wigilii Paschalnej rozpoczyna się w naszym kościele o godz. 21:00 poświeceniem ognia, świecy paschalnej, wody. Wigilia Paschalna rozpoczyna celebrację Zmartwychwstania i kończy się PROCESJĄ REZUREKCJĄ.

Serdecznie zapraszamy do udziału w Liturgii Świętego Triduum

____________________________________________________

NABOŻEŃSTWA WIELKOPOSTNE
w naszym kościele:

- w każdy piątek Droga Krzyżowa o godz. 18:00,
- w niedziele Gorzkie Żale o godz. 17:00

Zapraszamy do wspólnej modlitwy

**************************************

O Wielkim Poście informacji kilka…

Środa Popielcowa rozpoczyna okres czterdziestodniowego przygotowania do największej chrześcijańskiej uroczystości - Świąt Paschalnych. Wielki Post, bo tak nazywa się ten okres, trwa do początku liturgii Mszy Wieczerzy Pańskiej sprawowanej w Wielki Czwartek. W okresie Wielkiego Postu, który jest czasem pokuty i nawrócenia, Kościół, przypominając słowa Jezusa, proponuje trzy drogi przybliżania się do Boga: post, jałmużnę i modlitwę. Liturgia tego okresu jest dość wyciszona. Dominującym kolorem szat liturgicznych jest fiolet. Z obrzędów Mszy świętej znika uroczysty hymn "Chwała na wysokości Bogu" (śpiewany jedynie w czasie przypadających w Wielkim Poście uroczystości, np. św. Józefa - 19 marca, czy Zwiastowania Pańskiego - 25 marca) oraz radosna aklamacja "Alleluja" (nawet w uroczystości i święta) śpiewana przed odczytaniem fragmentu Ewangelii (zastępuje ją aklamacja "Chwała Tobie, Królu wieków" albo "Chwała Tobie, Słowo Boże"). W okresie wielkiego postu z kościoła znikają kwiaty przy ołtarzu, nastrój pokuty podkreśla skromniejszy wystrój świątyni. Ważnym elementem obecnym w kościele oraz w życiu parafian jest śpiewanie pieśni wielkopostn
ych. Z rzadka także odzywają się dzwony. Jedynym wyjątkiem od tych ostatnich zastrzeżeń jest IV Niedziela Wielkiego Postu, zwana Niedzielą Laetare (łac. "Wesel się" - od pierwszych słów introitu). W okresie Wielkiego Postu chrześcijanie nie biorą udziału w zabawach. Organizuje się natomiast kilkudniowe rekolekcje, które mają pomóc w dobrym przeżyciu tego czasu. W wielu kościołach zachował się zwyczaj ustawiania krzyża, przy którym można klęknąć i ucałować rany Chrystusa. Zwykle stoją przy nim świece i kwiaty.

Historia Drogi Krzyżowej

Droga Krzyżowa Droga Krzyżowa - to nabożeństwo nawiązujące do przejścia Pana Jezusa od pretorium Piłata na wzgórze Golgoty. Męka rozważana jest w 14 symbolicznych stacjach. W nabożeństwie Drogi Krzyżowej chodzi o zrozumienie sensu cierpienia Syna Bożego dla naszego zbawienia. Śmierć na krzyżu, będąca kulminacyjnym punktem Drogi Krzyżowej budzi w chrześcijaninie nadzieję na to, że między ofiarą krzyża, a historią ludzkości zachodzi głęboka relacja zbawcza. Nabożeństwo to domaga się od człowieka podjęcia decyzji postępowania każdego dnia za Chrystusem drogą samozaparcia i ofiary w duchu miłości, niesienia na Jego wzór krzyża codziennych zadań i obowiązków. W świetle Drogi Krzyżowej wielkiego sensu nabiera ludzkie cierpienie. Treść kolejnych stacji ma nas pobudzać do osobistej rewizji życia. Każde zaś z wydarzeń Drogi Krzyżowej jest zaproszeniem, by współpracować z Bożą łaską. Towarzyszy temu gotowość do współudziału w śmierci i zmartwychwstaniu Chrystusa oraz chęć bycia nowym człowiekiem chętnym do nawrócenia i pokuty. Historia Drogi Krzyżowej Pismo Święte nie zawiera dokładnej trasy Drogi Krzyżowej, a tylko 9 spośród 14 stacji ma swą podstawę w ewangelicznych opisach męki Pańskiej. Pierwsi chrześcijanie szczególną czcią otaczali te święte miejsca w Jerozolimie. Pielgrzymi udający się do Jerozolimy pragnęli nie tylko oglądać miejsca, po których chodził Zbawiciel, nie wystarczała im sama kontemplacja - chcieli czynnie uczestniczyć w przeżyciach Jezusa. Już w IV w. istniał w Jerozolimie obchód miejsc Męki w Niedzielę Palmową i w noc z Wielkiego Czwartku na Wielki Piątek. Cześć dla Męki Pańskiej wzrosła niepomiernie po zdobyciu Jerozolimy przez krzyżowców w 1099 roku. Pątnicy starali się odnaleźć miejsca i sceny Pasji. Kolejność nawiedzania miejsc Męki nie była jeszcze ustalona. Dopiero franciszkanie, którzy w 1320 roku objęli opiekę nad Ziemią Świętą nadali procesjom ramy organizacyjne. Do powstania i rozszerzenia się Drogi Krzyżowej przyczynił się najbardziej Holender zwany Adrichomiusem, przełożony klasztoru św. Barbary w Delft (+ 1585 roku). Ułożył on cykl Drogi krzyżowej w 12 stacjach wraz z komentarzem. Nabożeństwo Drogi krzyżowej w jego układzie rozszerzyło się pod koniec XVI wieku na całą Europę. Po dodaniu w XVII wieku dwóch ostatnich stacji: zdjęcie z krzyża i złożenie do grobu, Droga krzyżowa uzyskała ostateczny kształt, znany do dzisiaj. Pierwsze Drogi krzyżowe powstały w Niderlandach. Zakładano je nie tylko w otwartym terenie, ale także w kościołach, krużgankach klasztornych i na cmentarzach. Najgorliwszym propagatorem Drogi krzyżowej był franciszkanin św. Leonard z Porto Maurizio (+1751). Wzniósł na terenie Italii 572 Drogi Krzyżowe. Jedna z najsłynniejszych znajduje się w rzymskim Koloseum. Założył ją na prośbę św. Leonarda ówczesny papież Benedykt XIV. Kalwarie w Polsce pojawiły się na początku XVII wieku. Pierwsza, największa i najwspanialsza, została założona przez Mikołaja Zebrzydowskiego w 1604 roku. Rozbudowa obiektu trwała ponad sto lat i prowadziło ją kilka pokoleń Zebrzydowskich. Od 1609 roku rozpoczęto odgrywać Misterium Męki Pańskiej. Niedługo po Zebrzydowskiej powstały następne kalwarie: w Pakości zwana Kujawską - założona przez Michała Działyńskiego, Jerozolima Kaszubska w Wejherowie - założona przez Jakuba Weyhera, w Pacławiu - założona przez Maksymiliana Fredrę i Jerozolima Dolnośląska w Wambierzycach - założona przez Daniela Osterberga. Do dzisiaj są to największe i najbardziej rozbudowane pod względem sakralnym i widowiskowym obiekty.

Historia "Gorzkich Żalów"

Gorzkie Żale Gorzkie Żale - to nabożeństwo, które wyrosło z polskiej duchowości i pobożności okresu baroku, Polega również na rozważaniu męki i śmierci Chrystusa na krzyżu. Nabożeństwo to składa się z trzech części, które śpiewa się łącznie, lub poszczególne części w kolejne niedziele Wielkiego Postu. Gorzkie Żale nawiązują w swej formie do dawnej jutrzni brewiarzowej. Rozpoczynają się tzw. "Pobudką". Następnie jest hymn o Męce Pańskiej i lamentacje odpowiadające trzem psalmom w jutrzni, które wyrażają ból duszy z powodu męki Zbawiciela i rozmowę duszy z Matką Bolesną. Antyfona ,,Któryś za nas cierpiał rany" jest śpiewem kończącym Gorzkie Żale. Gorzkie Żale mogą też służyć jako pomoc w przygotowaniu nabożeństw o charakterze pokutnym. Zazwyczaj jednak w łączności z tym nabożeństwem głosi się kazania o Męce Pańskiej, czyli kazania pasyjne. Gorzkie Żale to drugie niezwykle ważne nabożeństwo Wielkiego Postu, które pobudza do refleksji nad istotą cierpienia oraz zadumy nad własnym postępowaniem, gdyż za wielką cenę zostaliśmy odkupieni. Historia "Gorzkich Żalów" Nabożeństwo "Gorzkich Żalów" odprawiono po raz pierwszy w kościele Świętego Krzyża w Warszawie w roku 1707. Autorem tekstu był ksiądz Wawrzyniec Stanisław Benik ze Zgromadzenia Księży Misjonarzy św. Wincentego a Paulo. Korzenie tego nabożeństwa sięgają jednak dalej. Powstało ono bowiem jako nowy sposób odprawiania Pasji, czyli rozważania Męki Pańskiej. W tym sensie "Gorzkie Żale" wpisują się w tradycję misteriów pasyjnych. Opiekę nad misteriami obejmowały powoływane specjalnie w tym celu bractwa i dzięki nim tradycja ta przetrwała do wieków późniejszych. Tę tradycję podjęło też powstałe w pierwszej połowie XVII wieku przy kościele św. Krzyża w Warszawie Bractwo Miłosierdzia Św. Rocha. W księgach brackich zapisano dwa cele: 1) oddanie czci Bogu, 2) niesienie pomocy nieszczęśliwym ubogim chorym bez różnicy wyznania. Realizując drugi cel Bractwo między innymi doprowadziło do otwarcia w Warszawie szpitala św. Rocha. By spełnić pierwszy i główny cel członkowie Bractwa brali udział w różnych nabożeństwach: procesjach pokutnych, procesjach różańcowych, a także w odprawianiu pasji. Jednak tradycyjna forma pasji okazała się kłopotliwa w realizacji. Mówią o tym protokoły Bractwa: "dawne śpiewania złożone z dowolnych hymnów łacińskich i niektórych pieśni polskich nie były przystępne i zrozumiałe dla ludu i przechodziły możność i zasoby bractwa". Szukano zatem nowej formy. Efektem tych prac była wydana na początku 1707 roku książeczka pod tytułem Snopek Miry z Ogrodu. Tytuł dziś intrygujący, okazuje się być typowy dla wielu zbiorów rozważań o Męce Pańskiej powstających w tamtych czasach. Książeczka zawierała jednak, w odróżnieniu od innych, teksty oryginalne nie będące odpowiednikami znanych wcześniej pieśni polskich i łacińskich. Strukturę nabożeństwa ułożono na wzór dawnej jutrzni brewiarzowej. Mają więc "Gorzkie żale" trzy części, tak jak jutrznia składa się z trzech nokturnów. Rozpoczynająca nabożeństwo Pobudka wzywa nas do rozważania Męki Pańskiej, Podobnym wezwaniem do modlitwy jest w jutrzni śpiew psalmu wezwania (psalm 95). Każdą część "Gorzkich żalów" poprzedza Intencja, wprowadzająca w temat rozważań. Można ją porównać do czytania w liturgii brewiarzowej. W każdej części nabożeństwa mamy trzy pieśni: Hymn, "Lament duszy nad cierpiącym Jezusem" i "Rozmowa duszy z Matką Bolesną", analogicznie w każdym nokturnie mamy 3 psalmy. Jutrznię kończył zwykle śpiew Te Deum, na koniec "Gorzkich żalów" śpiewa się pieśń "Wisi na krzyżu" lub "Któryś za nas cierpiał rany". Poszczególne części "Gorzkich żalów" dzielą nasze rozważanie według chronologii wydarzeń i tak część pierwsza każe nam rozmyślać o tym "co Pan Jezus wycierpiał od modlitwy w Ogrojcu aż do niesłusznego przed sądem oskarżenia", w części drugiej kontynuujemy rozmyślania nad cierpieniami Pana Jezusa "aż do okrutnego cierniem ukoronowania", by w części ostatniej dojść do chwili "ciężkiego skonania na krzyżu". Śpiewy wchodzące w skład "Gorzkich żalów" nie pokrywają się z żadnym z wcześniej znanych utworów. We wszystkich jednak możemy odnaleźć echa dawnych pieśni. Na czym polega więc oryginalność "Gorzkich żalów"? Składa się na nią przede wszystkim nowa forma wynikająca z ducha pobożności tamtych czasów - okresu baroku. Pieśni "Gorzkich żalów" nie poprzestają na zrelacjonowaniu biblijnych wydarzeń. Chcą także obudzić nasze uczucia. To połączenie nowej formy z elementami tradycji musiało wyjątkowo dobrze utrafić w potrzeby ludzi tamtych czasów, gdyż nowy sposób odprawiania pasji wyjątkowo szybko rozprzestrzenił się po całym kraju. Nabożeństwo propagowali Księża Misjonarze podczas misji ludowych, a także w prowadzonych przez siebie seminariach duchownych (pod ich opieką znajdowała się większość seminariów na terenie Polski. Tekst nabożeństwa tłumaczono dwukrotnie na język litewski (po raz pierwszy jeszcze w XVIII wieku), a także na niemiecki, angielski i rosyjski. Odprawianie "Gorzkich żalów "łączono zazwyczaj z wystawieniem Najświętszego Sakramentu, od którego rozpoczynano celebrację. Po odśpiewaniu trzech części "Gorzkich żalów" głoszono kazanie pasyjne. Następnie ruszała procesja ze świecami, po której udzielano końcowego błogosławieństwa. Dziś nabożeństwo jest okrojone w porównaniu z pierwotną postacią. Nie ma już procesji, a śpiew "Gorzkich Żalów" ogranicza się do jednej części (na przemian pierwszej, drugiej i trzeciej). Jest to kolejne, obok Drogi Krzyżowej, niezwykle ważne nabożeństwo Wielkiego Postu, które pobudza do refleksji nad istotą cierpienia oraz zadumy nad własnym postępowaniem, gdyż za wielką cenę zostaliśmy odkupieni.