www.nazaretankiostrzeszow.pl

Początki obecności ojców bernardynów na ziemiach polskich sięgają roku 1453, kiedy to do Krakowa przybył franciszkański zakonnik: św. Jan Kapistran. Wielu młodych ludzi urzeczonych postacią franciszkańskiego kaznodziei, zapragnęło tak jak on poświęcić swoje życie Bogu w zakonie Biedaczyny z Asyżu. Dla nich właśnie u stóp Wawelu, Jan Kapistran założył klasztor pod wezwaniem innego świętego franciszkanina: św. Bernardyna ze Sieny. Mieszkańcy królewskiego grodu chcąc odróżnić "nowych franciszkanów" od konwentualnych, którzy mieli już klasztor w Krakowie, zaczęli ich nazywać braćmi z kościoła św. Bernardyna, braćmi od św. Bernardyna, a z czasem krótko bernardynami. Realizując swoje franciszkańskie powołanie bernardyni stali się najpopularniejszym zakonem przedrozbiorowej Polski. Znalazło to odzwierciedlenie w narodowej kulturze, czego wyrazem są postacie ks.Robaka z „Pana Tadeusza”; czy ks. Piotra z „Dziadów” Adama Mickiewicza.

Na ziemię ostrzeszowską przybyli za sprawą miejscowego starosty Andrzeja Siewierskiego, który jako wotum za uzdrowienie chciał ufundować nowy klasztor. Jego zamiary zbiegły się w czasie z postanowieniem szlachty Ziemi Ostrzeszowskiej która na zjeździe w 1629 roku zdecydowała o założeniu w Ostrzeszowie klasztoru dla bernardynów i kościoła pod wezwaniem św. Michała Archanioła. Decyzję tę poparł król Władysław IV i nakazał wydzielić z gruntów folwarku ostrzeszowskiego ziemię dla zakonu. Uchwałę szlachty Ziemi Ostrzeszowskiej i decyzję króla zaakceptował sejm koronacyjny w roku 1633.
Wybudowano drewniany kościół i zabudowania klasztorne, które w czasie wojny ze Szwedami zostały spalone. Szybko podjęto decyzję o odbudowie kompleksu klasztornego, tym razem murowanego. Trwała ona w latach 1660 - 1740. Nowy kościół konsekrował bp. Eliasz Sommerfeld 4 września 1741 roku.

Po drugim rozbiorze Polski Ostrzeszów znalazł się w granicach zaboru pruskiego. W 1816 roku wydano dekret królewski zakazujący bezpośredniego naboru nowych kandydatów do zakonu, co rozpoczęło długofalowy proces wymierania zakonu. Klasztory zaczęły się wyludniać, tak że w 1837 roku nie było już żadnego klasztoru w prowincji poznańskiej. Konwent ostrzeszowski został formalnie zlikwidowany w 1833 r. Po śmierci ostatniego zakonnika - gwardiana o. Bernarda Meissnera, zmarłego w Ostrzeszowie 17 kwietnia 1834 roku, skonfiskowano całość dóbr klasztoru. Młyn, rola, łąki i las przeszły pod zarząd zaborców, a kościół i zabudowania klasztorne przekazano gminie ewangelickiej. O ile klasztor został od razu przejęty przez lokalne władze pruskie i przekazany na potrzeby szkolnictwa pod zarządem gminy ewangelickiej, o tyle o kościół toczyła się walka na argumenty pomiędzy Kurią Diecezjalną a Rejencją aby przekazać go na potrzeby ostrzeszowskiej parafii katolickiej a nie gminie ewangelickiej. W 1845 r. katolicy odzyskali kościół, natomiast w pomieszczenia klasztorne do 1933 roku wykorzystywano na mieszkania.

Okazało się, że ojcowie bernardyni nie mieli już formalnych praw do tej nieruchomości gdyż Prusacy dokonali w księgach wieczystych przewłaszczenia kościoła. W latach 1933-34 na prośbę ks. Kard. Augusta Hlonda kościół i klasztor przekazano Zgromadzeniu Sióstr Najświętszej Rodziny z Nazaretu. Rozpoczęto dzieło przywrócenia kościoła i zabudowań klasztornych do właściwych im funkcji. Siostry zaczęły także prowadzić gimnazjum żeńskie.

Po wybuchu II wojny światowej siostry zmuszono do opuszczenia Ostrzeszowa a władze okupacyjne zamknęły kościół i klasztor, gdzie chciano budynki przystosować do prowadzenia szkoły Hitlerjugend.
Po wyzwoleniu Nazaretanki wróciły do Ostrzeszowa i w zdewastowanym kościele zastały magazyn mebli. Pozostałe zabudowania także były w opłakanym stanie. Mimo niesprzyjającej atmosfery siostry zdecydowały nie przerywać swojego dzieła. W 1946 roku do Ostrzeszowa przeniesiono nowicjat.